فهرست مطالب

مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 178 (هفته چهارم فروردین 1391)

  • تاریخ انتشار: 1391/01/20
  • تعداد عناوین: 5
|
  • تاثیر یک دوره ی ورزش درمانی در آب بر تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون
    مهدی کارگرفرد، احمد چیت ساز، سمیه عزیزی صفحه 1
    مقدمه
    پارکینسون یکی از شایع ترین بیماری های تخریب سیستم عصبی مرکزی است که بیشتر متمرکز بر گروه سنی سالمندان است. به دلیل گستردگی اختلالات و عوارض ناشی از این بیماری، مبتلایان به آن با مشکلات زیادی رو به رو می شوند. برخی از این مشکلات عبارت از دشواری در راه رفتن، گام برداشتن، تغییر جهت دادن، جابه جایی، عدم تعادل و قامت خمیده می باشد که بر اعمال روزانه ی بیماران مانند نشستن و برخاستن، لباس پوشیدن و بهداشت فردی تاثیر منفی دارد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک دوره برنامه ی تمرینی ورزش در آب بر تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون بود.
    روش ها
    تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد بود. جامعه ی آماری این تحقیق را کلیه ی بیماران مبتلا به پارکینسون مراجعه کننده به مطب متخصصین مغز و اعصاب شهر اصفهان تشکیل دادند. تعداد 20 زن مبتلا به پارکینسون به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 بیمار) و شاهد (10 بیمار) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه ورزش درمانی در آب به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه ی 60 دقیقه ای به انجام فعالیت در آب پرداختند، در حالی که بیماران گروه شاهد در این مدت فقط پی گیری شدند و جز درمان های دارویی، هیچ فعالیت بدنی موثری را تجربه ننمودند. در ابتدا و انتهای دوره، تعادل بیماران توسط مقیاس تعادلی Berg ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA در سطح 05/0 > P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    در این مطالعه بهبود معنی داری در نمرات تعادل گروه تجربی نسبت به پیش از دوره ی تمرینی یافت شد (05/0 > P)، در حالی که در گروه شاهد تغییر معنی داری مشاهده نشد (05/0 P ≥). در مقایسه با گروه شاهد، نمرات تعادل گروه تجربی پس از هشت هفته ورزش درمانی در آب افزایش معنی داری نشان داد.
    نتیجه گیری
    نتایج نشان داد که ورزش درمانی در آب می تواند به عنوان یک روش درمانی مفید و موثر در جهت بهبود تعادل و به دنبال آن بهبود در عملکرد روزانه ی بیماران مورد استفاده قرار گیرد.
    کلیدواژگان: بیماری پارکینسون، ورزش در آب، تعادل
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • مقایسه ی کنترل درد توسط بیمار در دو روش وریدی و اپیدورال در افراد تحت عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو
    غلامرضا خلیلی، مهتاب آقاکریمی صفحه 2
    مقدمه
    پاسخ های فیزیولوژیک به شدت درد و ترومای جراحی بر تمام ارگان ها اثر سوء می گذارند و می توانند عوارض خطرناکی را برای بیمار ایجاد کنند. کنترل درد یکی از اهداف اولیه در مدیریت بیماران است و روش های متعددی برای کنترل درد وجود دارد. روش آنالژزی با کنترل بیمار (PCA یا Patient-controlled analgesia) روشی است که جهت کنترل درد در سال های اخیر مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، مقایسه ی کنترل درد توسط بیماران در دو روش وریدی و اپیدورال بود.
    روش ها
    این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و به صورت دوسوکور بود که بر روی 60 بیمار 40 تا 80 ساله که به صورت Elective کاندید عمل جراحی آرتروپلاستی هیپ و زانو بودند، انجام شد. این بیماران دارای ASA (American Society of Anesthesiologists) 1 تا 3 بودند که به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. برای گروه اول مورفین به روش داخل وریدی و در گروه دوم ترکیب بوپی واکایین و فنتانیل از طریق اپیدورال انجام شد. علاوه بر این، در گروه اول نرمال سالین دارونما از طریق کاتتر اپیدورال و در گروه دوم نرمال سالین دارونما از طریق ورید قرار دادیم. در هر دو روش کنترل توسط خود بیمار انجام شد. پس از جمع آوری اطلاعات از طریق پرسش نامه، داده ها با استفاده از آزمون های Student-t، Repeated measures ANOVA، Mann-Whitney و 2χ مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
    یافته ها
    شدت درد در 12 و 24 ساعت بعد از عمل در گروه اپیدورال (ترکیب بوپی واکایین و فنتانیل) (71/1 ± 62/1) نسبت به گروه وریدی (مورفین) (71/1 ± 62/1) به طور معنی داری بیشتر بود. همچنین میزان رضایتمندی در گروه وریدی بیشتر بود. سطح هوشیاری در گروه وریدی در 12 ساعت بعد از عمل پایین تر از گروه اپیدورال بود (05/0 > P). 31 درصد از بیماران در گروه اپیدورال و 1/7 درصد در گروه وریدی خارش داشتند که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (05/0 > P). فشار خون در زمان 6 ساعت در گروه وریدی از 22 ± 132 به 23 ± 111 افت پیدا کرد که این کاهش از نظر آماری معنی دار بود (05/0 >P).
    نتیجه گیری
    کنترل درد توسط بیمار در روش وریدی بهتر از روش اپیدورال انجام می شود. اگر چه افت سطح هوشیاری در روش وریدی بیشتر از روش اپیدورال است، اما شاید این افت مربوط به تفاوت داروی مصرفی باشد. احتمال می رود بالا بودن رضایتمندی در روش وریدی ناشی از کنترل بهتر درد در این روش باشد. به نظر می رسد کنترل درد در روش وریدی برای بیماران بیشتر از روش اپیدورال امکان پذیر است.
    کلیدواژگان: کنترل درد توسط بیمار، بی حسی اپیدورال، روش وریدی، درد بعد از عمل
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • هپاتیت A در کودکان خیابانی اصفهان
    زری نخودیان، بهروز عطایی، آناهیتا بابک*، مجید یاران، احمدرضا پهلوانی صفحه 3
    مقدمه

    کودکان خیابانی، هم به دلیل شرایطی که سبب این نوع زندگی شده است و هم به عنوان نتیجه ی مستقیم زندگی در خیابان، بیشتر در خطر مرگ و میر و ابتلا به بیماری می باشند. هپاتیت A یکی از بیماری هایی است که سلامت این گروه را تهدید می نماید. هدف از مطالعه، تعیین شیوع آلودگی به هپاتیت A و عوامل خطر مرتبط در کودکان خیابانی شهر اصفهان در سال 86-1384 بود.

    روش ها

    348 کودک خیابانی 18-7 ساله طی یک مطالعه ی مقطعی بررسی شدند. برای هر کدام یک پرسش نامه ی دموگرافیک و عوامل خطر تکمیل گردید و از نظر آنتی بادی علیه هپاتیت A (HAV-Ab) بررسی شدند. از نرم افزار SPSS نسخه ی 15 و آزمون های 2χ و Student-t برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و 05/0 > P از نظر آماری معنی دار تلقی گردید.

    یافته ها

    نمونه ها شامل 228 (5/65 درصد) پسر و 120 (5/34 درصد) دختر با میانگین سنی 34/3 ± 97/12 سال بودند. 55 نفر (8/15 درصد) روابط جنسی داشتند و 13 نفر (7/3 درصد) مصرف مواد مخدر را گزارش کردند. HAV-Ab در 318 نفر (4/91 درصد) مثبت بود که مثبت شدن آن با جنس، سطح تحصیلات، قومیت، رابطه ی جنسی و مصرف مواد مخدر ارتباط آماری معنی داری داشت.

    نتیجه گیری

    شیوع HAV-Ab مثبت، 9 برابر گروه همسالان در جمعیت عمومی استان اصفهان بود. در این گروه، برنامه های آموزشی و دسترسی به امکانات و خدمات بهداشتی باید در نظر گرفته شود.

    کلیدواژگان: کودکان خیابانی، هپاتیت A، ایران
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • فنوتیپ ازدیاد مقاومت در ایزوله های بالینی سالمونلا در نتیجه ی افزایش فعالیت آنزیم های بتا-لاکتاماز
    مرسده تاج بخش، محمد یعقوبی آوینی، جهان علی خواجه، مسعود آل بویه، احسان ناظم الحسینی مجرد، محمدرضا زالی صفحه 4
    مقدمه
    یکی از مهم ترین مکانیسم های مقاومت به آنتی بیوتیک های گروه بتالاکتام تولید آنزیم بتالاکتاماز در باکتری ها است. هدف از مطالعه، بررسی نقش احتمالی میزان تنوع فعالیت آنزیم های بتالاکتاماز در بروز فنوتیپ های مقاومتی مختلف سویه های سالمونلای مولد بتالاکتاماز طیف گسترده (Extended-spectrum beta-lactamases یا ESBLs) بود.
    روش ها
    وجود فنوتیپ مقاومتی ESBLs در 174 جدایه ی سالمونلای بالینی پس از غربال گری به روش دیسک دیفیوژن با روش دیسک مرکب و MIC (Minimal inhibitory concentrations) بررسی گردید. PCR (Polymerase chain reaction) جهت شناسایی ژن های کد کننده ی blaTEM، blaCTX، blaSHV در DNA کروموزومی و پلاسمید جدایه های مزبور به کار رفت. میزان فعالیت آنزیمی پروتئین تام باکتری ها به روش بیولوژیک، یدومتری و اسپکتروفتومتری در حضور سوبسترای آنتی بیوتیکی مرتبط تعیین گردید.
    یافته ها
    4 درصد از کل ایزوله ها مولد ESBLs بودند. بررسی سطوح MIC موید تنوع ایزوله های مقاوم در غلظت های بالای سفالوسپورین ها بود. کلیه ی این ایزوله ها از نظر وجود ژن های blaTEM و blaCTX مثبت و blaSHV منفی بودند. این آنزیم ها بر روی پلاسمید کد می شدند. نتایج بررسی فعالیت آنزیمی در بین این ایزوله ها نشان داد که سویه های با مقدار پروتئین تام یکسان، فعالیت هیدرولیتیکی متفاوتی بر روی سفالوسپورین ها داشتند.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج حاصل، تفاوت در میزان مقاومت و هیدرولیز سفالوسپورین ها توسط سویه های مولد ESBL می تواند با میزان بیان پروتئین آن ها در ارتباط باشد. تنوع احتمالی زیر خانواده های آنزیمی بتالاکتاماز، حضور و بیان بیش از یک ژن در این ایزوله ها، دخیل بودن سایر مکانیسم های مقاومتی می توانند از عوامل موثر در بروز تنوع در میزان مقاومت این باکتری ها باشند.
    کلیدواژگان: فعالیت بتالاکتاماز، سالمونلا، مقاومت دارویی
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • ارزیابی فناوری سلامت داروی اینفلیکیسماب: مرور مطالعات نوع دوم
    محمدرضا مبینی زاده، علیرضا اولیایی منش، شیلا دعایی، مینا نجاتی، پریسا ابویی، مهدی آزادبخت، محبوبه ولدخانی صفحه 5
    مقدمه
    اینفلیکیسماب برای درمان افراد با بیماری کرون فعال به کار می رود که از درمان های استاندارد استفاده نموده اند، ولی هنوز دارای نشانه های شدید بیماری هستند و یا دارای فیستول پیشرفته می باشند.
    روش ها
    مطالعاتی که در آن ها اینفلیکیسماب با دیگر داروهای رایج مورد استفاده برای درمان بیماری کرون مقایسه شده بود و عملکرد دارو از نظر پیامدهایی نظیر ایمنی، اثربخشی و هزینه- اثربخشی مورد بررسی قرار گرفته بود، از طریق Cochrane Library (شماره ی 3 سال 2011) و از دی ماه سال 1388 تا مهر ماه سال 1390 مورد جستجو قرار گرفت که 10 مقاله وارد مطالعه گردید. نتایج مقالات یافت شده به روش کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    بیشترین میزان اثربخشی را اینفلیکیسماب در درمان فیستول بیماران دچار کرون داشت که این میزان کمی در مرحله ی درمان نشانه های حاد بیماری کرون از مرحله ی حفظ وضعیت بهبود و جلوگیری از عود مجدد بیماری بیشتر بود (29 تا 42 درصد در مقابل 23 درصد). داروی اینفلیکیسماب نسبت به آدلیموماب می تواند روش درمانی هزینه- اثربخش تر برای بیماران دچار کرونی باشد که دارای فیستول های پیچیده نظیر فیستول های مقعدی- واژینال می باشد. اینفلیکیسماب دارای نسبت های هزینه - اثربخشی بالایی می باشد [بالای 50000 پوند به ازای هر سال زندگی تعدیل شده بر حسب کیفیت (Quality adjusted life year یا QALY) برای بیماری بدون وجود فیستول و بالای 100000 پوند به ازای هر سال زندگی تعدیل شده بر حسب کیفیت (QALY) برای بیماری با وجود فیستول].
    نتیجه گیری
    اینفلیکیسماب داروی به نسبت ایمنی است که بیشترین اثربخشی و هزینه- اثربخشی را در درمان بیماری کرون شدید همراه با فیستول های پیچیده در مرحله ی درمان نشانه های حاد بیماری دارا می باشد.
    کلیدواژگان: کرون، اینفلیکیسماب، آنتی Tumor necrosis factor (TNF)
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
|
  • Effects of an 8-Week Aquatic Exercise Training on Balance in Patients with Parkinson's Disease
    Mehdi Kargarfard, Ahmad Chitsaz, Somayeh Azizi Page 1
    Background
    Parkinson's disease is one of the most common central nervous system damaging diseases which mainly affects the elderly. The variety of disorders and complications associated with the disease puts the patients in so much trouble. Some of these problems include difficulty in walking and taking steps, veer, displacement, imbalance, and bent posture. Such problems have a negative effect on patient's daily functions like sitting and getting up, dressing, and personal hygiene. The purpose of this study was to survey the effects of an exercise training program in water on balance among patients with Parkinson's disease.
    Methods
    The present quasi-experimental study used a pretest-posttest control group design. The statistical society included all Parkinson's disease patients who had referred to neurologists in Isfahan, Iran. A total number of 20 female patients were purposefully and voluntarily selected and randomly allocated to the experimental and control groups (n = 10 in each group). Subjects in the experimental group performed three 60-minute sessions of aquatic exercise therapy per week for 8 weeks. During the same period, the control group only received medications and was followed up. In the beginning and at the end of the period, the patient's balance was assessed by Berg balance score. Data was analyzed using analysis of covariance (ANCOVA) at a significance level of P ≤ 0.05.
    Findings
    In this study, balance scores of the experimental group significantly improved after the exercise period (P ≤ 0.05). However, there was no significant change in the control group (P ≥ 0.05). In addition, after 8 weeks of aquatic exercise training, balance scores of the experimental group showed a significant increase compared to the control group (P ≤ 0.05).
    Conclusion
    The results showed that exercise therapy in water can be used as a useful and effective method to improve balance and in turn daily functioning of Parkinson's disease patients.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Comparison of Intravenous and Epidural Patient-Controlled Analgesia after Knee and Hip Arthroplasty
    Gholam Reza Khalili, Mahtab Agha Karimi Page 2
    Background
    Physiological responses to pain and trauma have negative and dangerous effects on all organs. The aim of this study was to compare intravenous and epidural methods of patient-controlled analgesia (PCA) in patients undergoing hip and knee replacement surgeries.
    Methods
    In a double-blind controlled clinical trial, 60 American Society of Anesthesiologists (ASA) I-III subjects were selected from 40-80 year-old patients undergoing hip or knee arthroplasty. They were randomly allocated into two different groups. The first group received intravenous morphine PCA while the second group received a combination of bupivacaine and fentanyl through an epidural catheter. As placebo, normal saline was administered through an epidural catheter in the first group and intravenously in the second group. Data was collected using a questionnaire and then analyzed by student's t-test, repeated measures analysis of variance (ANOVA), and Mann-Whitney and chi-square tests.
    Findings
    Pain intensity after 12 and 24 hours was significantly higher in the epidural group compared to the intravenous group (1.71 ± 1.62 vs. 1.37 ± 0.53). Obviously, the satisfaction rate was significantly higher in the intravenous group. In addition, the side effects in the intravenous group 12 hours after surgery were less prevalent than the epidural group (92.3% vs. 100%). Itching was significantly more common in the epidural group compared to the intravenous group (31% vs. 7.1%; P < 0.05). Blood pressure at the 6th hour after surgery dropped significantly from 132 ± 22 to 111 ± 23 in the epidural group (P < 0.05).
    Conclusion
    In this study, postoperative pain was better controlled by intravenous morphine PCA. However, the level of consciousness was lower in this group. The overall satisfaction rate was higher using this method. On the other hand, in the epidural PCA group, pain was not controlled and patients experienced reductions in blood pressure. Itching was higher in this group of patients.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Seroprevalence of Hepatitis A among Street Children, Isfahan, Iran
    Zary Nokhodian, Behrooz Ataei, Anahita Babak Page 3
    Background

    Street children are at increased risk of mortality and morbidity due to a variety of diseases such as hepatitis A as a result of both the circumstances that made them vagrant and as a direct consequence of life on the streets. The aim of study was to determine the seroprevalence of hepatitis A and its associated risk factors in street children, Isfahan, Iran.

    Methods

    A total number of 348 subjects, aging between 7-18 years old, were enrolled in a cross-sectional study. They completed a demographic and risk factor assessment questionnaire and undertook serological screening for hepatitis A. Chi-square test and t-test were used for statistical analysis in SPSS15. P-values < 0.05 were considered significant.

    Findings

    The subjects included 228 (65.5%) boys and 120 (34.5%) girls with mean age of 12.97 ± 3.34 years. In addition, 15.8% of the participants were sexually active and 3.7% reported using drugs. Overall, the prevalence of hepatitis A virus antibody (HAV-Ab) was 91.4%. Statistical correlations were seen between HAV-Ab and gender, education, nationality, sexual activity, and drug abuse.

    Conclusion

    The prevalence of positive HAV-Ab among the studied street children was 9-fold higher than the rate among the peer group in general population of Isfahan (10.63%). Educational programs and access to health care facilities should thus be considered for theses children.

    Abstract View Paper Original: Persian
  • Increased-Resistance Phenotype Resulted from Elevated β-Lactamase Enzyme Activity in Salmonella Clinical Isolates
    Mercedeh Tajbakhsh, Mohammad Yaghoobi Avini, Jahan Ali Khajeh, Masoud Alebouyeh, Ehsan Nazemalhossein Mojarad, Mohammad Reza Zali Page 4
    Background
    Beta lactamase enzymes are the most important agents involved in promoting antimicrobial resistance patterns in bacteria. The aim of the present study was to investigate probable roles of enzyme activity divergence in production of different phenotypic resistance patterns among extended-spectrum beta lactamase (ESBL) producing Salmonella clinical isolates.
    Methods
    Detection of ESBLs-related phenotypes was performed by initial screening and specific tests among 174 Salmonella isolates through disk diffusion, and combined disk and minimal inhibitory concentrations (MIC) methods. Polymerase chain reaction (PCR) was used to identify blaTEM, blaCTX, and blaSHV on both chromosomal and plasmid DNA extracts. The enzymatic activity of each isolate was determined by iodometric, biological, and spectrophotometric assays on crude protein extracts in the presence of a specific substrate.
    Findings
    The frequency of ESBL producing isolates was 4%. MIC values for isolates showed differences at higher cephalosporin concentrations. All isolates were negative for blaSHV, but were carriers of blaTEM and blaCTX genes on their plasmids. The enzyme activities on cephalosporins were diverse at constant concentration of protein extracts.
    Conclusion
    Diverse expression levels of ESBLs among beta-lactamase producing isolates could explain their different hydrolytic activities. Probable diversity among beta- lactamase subfamily members, existence and expression of more than one gene, and involvement of other resistant mechanisms can explain resistant phenotype variations in these bacteria.
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Health Technology Assessment of Infliximab: A Rapid Review of Type 2 Studies
    Mohamadreza Mobinizadeh, Alireza Oliyaeemanesh, Sheila Doaee, Mina Nejati, Parisa Aboee, Mahdi Azadbakht, Mahboubeh Valadkhani Page 5
    Background
    Infliximab has been used for treatment of patients with Crohn's disease whose symptoms or developed fistula could not be eliminated by standard treatments.
    Methods
    We evaluated studies which compared infliximab with other treatment methods for Crohn's disease in terms of drug safety, efficacy, and cost effectiveness. We searched Cochrane Library (Issue 3, 2011) for articles published from the beginning of 2009 to October 2011. Results were analyzed using qualitative methods.
    Findings
    Infliximab had the highest effectiveness in the treatment of Crohn's disease with fistula. The rate was slightly higher in the treatment of acute Crohn's disease symptoms than in maintenance therapy (29-42% vs. 23%). Infliximab is potentially more cost-effective than alternative drugs, such as adalimumab, in patients with Crohn's disease who had complex fistula. The cost-effectiveness ratio of infliximab is in fact above £50,000 per quality-adjusted life year (QALY) for patients without fistula and over £100,000 per QALY for patients with fistula.
    Conclusion
    Infliximab is a relatively safe drug which is most effective and cost-effective in the treatment of severe complicated Crohn's disease with fistula in patients with acute symptoms.
    Abstract View Paper Original: Persian